وقتی یه آدمِ خوش گِل می بینی،
اگه نقاش باشی می تونی خطوط چهرَش رو بکشی
تا ظرافتِ ش یادت نره.
اگه مجسمه ساز باشی خوش به حالته چون می تونی
قالبِ صورتش رو در بیاری و از دیدنش
یادی بکنی از اصل قالب.
سینما گر اما اگه باشی عالی میشه
چون می تونی فضا سازی کنی و حسی رو که از دیدن ِاون آدم
بهت دست داده هر چند ناقص باز آفرینی کنی.
***
امّا…
اگه یه آدم معمولی باشی، دو راه بیشتر نداری.
سریع تا چهره یه لامصّب از یادت نرفته
بری نقاش، مجسمه ساز یا سینما گر بشی.
یا
یه وبلاگ درست کنی و توش مزخرفاتی از این دست بنویسی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر