اندر مدح سیگار

یادمه وقتی دانشگاه می رفتم و امتحانی رو بد می دادم یا اون واحد رو می افتادم به سیگار پناه می بردم.یادمه وقتی سرباز بودم و تو اون شرایط وحشتناکِ آب و هوای خوزستان تو فصل تابستون و سرِ پست نگهبانی و دوری از هرگونه تمدن بشری و اصول هر چند نازل انسانی به سیگار پناهنده می شدم، یادم میاد شبهای سرد زمستون تو خیابونا و پس کوچه های خیس و خلوت تهران وقتی با اون اورکت سنگین و گرم معروفم که عمریست تنم می کنم و اِی عجب که هیچ وقت برام کوچیک نمی شه و همه منو با اون می شناسن، یا بقول رفیقِ ناجورم همون اورکت هیتلریه، وقتایی که از جایی، سینمایی، تئاتری یا کافه ای قدم زنون برمی گشتم و تو خودم و تنهایی هام و طبق بساط معمول، رنجهام و اندوه های بیشمارم و موسیقی Jazz که گوش می کردم غوطه ور می شدم باز هم به سیگار پناه می بردم، حتی یادمه تو روزای گرم تابستون امسال، مثلاً اواخر همین خرداد ماه معروف، تو خیابونای تهران وقتی داشتم از دود سفیدی که نمی دونم چرا اشکمو درمیاورد و یا از اون آقاهه که باز هم احتمالاً نمی دونم چرا با یه چیز سفت بزرگ کتکم می زد فرار می کردم، می رفتم تو کوچه ای خلوت و از دردهای جسمانیم و جوّ و شرایط عجیب روانیم به سرزمین آزاد سیگار پناه می بردم، یادمه هروقت تو فیلمی همفری بوگارت و ال پاچینوی کبیر رو می دیدم دوست داشتم برم به سیگار پناه ببرم، یادمه هرشب که به ناجور زنگ می زدم که بریم همدیگه رو ببینیم و دوتایی مراسم آیینیِ تثبیت رفاقت رو به جا بیاریم و یه پناهی هم به سیگار ببریم، حتی همین الانش هم که این مطلب رو نوشتم تموم شد می رم یه تجدید میثاقی با این عجیب آفریده دست بشرِ مارمولک کنم .

شمام اگه اهلش هستین دیگه دست دست نکنین، بجنبین .
ولی یه چند وقتیه به نتیجه باحالی رسیدم. اونهم اینه که اگر ضرفاً محض خاطر همین سیگار کشیدن نبود، اصلاً و ابداً پامو از اتاقم و خونمون بیرون نمی گذاشتم و حاضر نبودم دیّارالبشری رو ببینم ... (درک می کنین که ؟)

-----------------------------------------------

* ولی به نظرم سیگار نه درمان درد و رنج و نه راه تسکین اون و نه راه فراموش کردن اونهاست، سیگار مواجهه ای تلخ مزه و عطرآگین با درد و رنج و غم و اندوه درونیه .

** قابل توجه مامان: ما گفتیم همه آنچه اندر صفات حسنه سیگار بود، اما تو ناشنیده بگیر و هنوز هم دل خوش دار که طفل ناجورت همی نمی داند سیگار چیست ...