بیانیه

شهر من محله های بالا داره و محله های پایین .

اما محله های پایین اش بیشتره .

توی محله های پایین شهر چاله های عظیمی حفر شده .

می گن تو طبیعت جونوری هست که با کندن چاله حشرات رو به دام می اندازه و خودش یهویی از ته گودال می آد بالا و اونا رو می بلعه .

من این گودال ها رو تو پایین شهر دیدم .

آدم هاش رو هم دیدم .

همه شون تقلا می کنن از گودال بیان بیرون تا خورده نشن .

این گودال ها رو کی حفر کرده ؟!

سر اون بچه هایی که تو این گودال ها به دنیا می آن چی میاد ؟!

اونا چطوری می تونن حق شون رو از زندگی بازپس بگیرن ؟!

آسمون شهر من هم گودال داره .

آسمون شهر من، همه ی پاکی ها و خنکی ها و آبی هاش رو برای بالاها به ارمغان می بره .

همه ی دودها و خاکستری ها و گرماهاش رو هم پیشکش پایینی ها می کنه .

آسمون شهر من، همه برف های سنگین و سپید و خوشگلش رو می ده به کیا ؟ به بالاها .

ولی بارون و ابرهای زشت و سیاه غم اش رو هوار می کنه سر ...

من می دونم

آره من می دونم کی این گودال های عظیم رو حفر کرده .

غم

ترس

فقر

روزمره گی

کار زیاد

تبعیض

سیاست ...

اون جونور زیر گودال همین هاست .

اون حفار آسمون ها هم همین هاست .

پس

دست به کار شو .

دست به کار شو بچه محل پایینی . رفیق بالایی من .

شاید تو هم محبوس گودال خویشی .

مدد کن . به ایست . تقلا کن . نبرد کن .

ازین گودال ها بیرون بجه

و

افق بی کران رو تا انتهای سبز و مهربون دشت، با سفره آرایی لاله های سرخ زندگی ببین.

بجنب تا جونور ته گودال بیشتر از اینها اسیرمون نکرده .

دست من هم بگیر تا باهات بیام .

ناجور

یکی از روزهای بد