در یک پذیرای ساده چه اتفاق می افتد ؟

زن و مردی سرگردان جاده های شهری مرزی اند . متمول به نظر می آیند . عقب ماشین شان مملو از پول است . به هر که می رسند می خواهند به اصرار یک کیسه از پول ها را به او بدهند . چرا ؟

این سوال تا پایان ماجرا باقی می ماند و تنها در انتهای داستان با یک جمله جوابش را درمی یابیم . تنها یک جمله ی ساده . چنان می نماید که گویی چیزی به استهزا گرفته شده است . آنچنان که در طول فیلم بسیاری از چهارچوب ها و عرف ها و مناسبات از دم تیغ استهزا می گذرد . زن و مرد برای رسیدن به هدف شان سرسختانه پیش می روند . نقش بازی می کنند . تحقیر می کنند . ترحم می ورزند . به سخره می گیرند و حتی تهدید می کنند . آینه ای می شوند تمام قد که ما را در ما منعکس می سازد . بازتابنده ی نگرش و شیوه ی هر زندگی پیش رویشان می شوند . اجتماعی می شوند که همیشه عادت داریم جایی خارج از خویش ردش را بزنیم . به سمبلی از زندگی ماننده اند . زندگی ای که مالامال از سختی ها و شفقت ها و دروغ ها و فرارها و قرارهاست . برای باوراندن نیاز است ابتدا تمامی باورهای سالخورده را ریشه کن کرد و آنگاه باوری نو را پی افکند . شاید برای رسیدن به هدف و نیت و قصدمان مجبور باشیم تمامی وسایل را توجیه کنیم . چه بسا اخلاق را . مهر را و برادری را . اما به راستی توانش را تا کجا داریم ؟ بلاخره جایی می رسد که در تنهایی مان مانند ویلیام بلیک جارموش کنار جسدی بیارامیم و دور از گرانان اشکی بیفشانیم . اشکی از سر درماندگی . سرشکی که از انسانیتی پاک و پالوده منشاء می گیرد .

پذیرایی ساده آنچنان که از نامش برمی آید فیلمی ساده و جمع و جور است . حرفش را اما به سادگی فرمش بیان نمی کند . بیان سمبلیک را دست آویز قرار داده تا راه را بر هرگونه برداشت هموار سازد . شاید چنین پنداشته که بگذارد آنانی که گرم کار تیغ کشیدن بر پیکره ی آثار هنری اند یک جور باب طبع بیمارشان برداشت کنند و آنانی که هنوز مردم اند و بارقه های شرف و اسانیت درشان یافت می شود گوهر ناب کلامش را آنطور که بایسته است دریابند . به هرحال پذیرایی از چنین آزمونی نزد هر طیف سربلند بدر آمده .

فیلم با بهره گیری از عوامل تئاتری توانسته به کمال انسجام در ارائه ی هرچه بی نقص تر بازی ها و روایت دست یابد . امیر رضا کوهستانی و مانی حقیقی این بار مدیوم پرده ی نقره ای سینما را برای ایده پردازی های شان برگزیده اند . فیلم در کمال سادگی فرمی بسیار از لحاظ تماتیک پیچیده است . این تضاد میان فرم و محتوا درست همان مولفه ی آشنا در آثار نمایشی کوهستانی و فیلمهای پیشین حقیقی ست .

پذیرایی ساده به عبارتی یک فیلم جاده ای ست . اما این بار جاده به روایت سینمای هنری و نیمه مستقل ، سینمای ایران این روزها . به عبارتی تقابلی آشکار و عیان میان سینمای بدنه و سینمایی که هنوز دغدغه هایش را فراموش نکرده است . سینمایی که هنوز خود را ادامه دهنده ی راهی می داند که متاخرین بزرگ نامش سالهایی دور آن را شالوده کردند . بزرگانی چون ابراهیم گلستان ، فریدون رهنما ، سهراب شهید ثالث و بسیارانی که نامشان طوماری می شود و مطلبی مفصل تر می طلبد .

به لطف پذیرایی ساده هنوز هم می توان امیدوار بود که در سینمای این روزهایمان انفاقاتی تامل برانگیز می افتد و می شود هنوز به سینما رفت و پشیمان سالن تاریک را ترک نکرد .