پیر بود و همیشه دستاری سفید بر سر داشت که دنباله اش را بر شانه اش می آویخت که به گویش محلی به آن مَندی گویند. به شدت ساده و خودمونی بود. عمیقاً عاطفی و احساساتی بود. در علی آباد قوچان به سال 1299 شمسی به دنیا اومد و دوتار رو مثل سایر بچه های اون خطه در خردسالی پیش پدرش کربلایی رمضان سلیمانی آموخت.
گذشت تا سال 1345 که حاجی اونچنان که خودش تعریف می کرد، به توصیه یکی از متشرعین محل که گفته بود: نکن پسرجون، حرومه. دست از نوازندگی و خوندن آواز می کشه و ساز به دیوار می آوزه تا سال 1362 که دوباره تن به دریای ساز می سپره.
حاجی از همون سالها به بعد آوازه ی دوتارش و آوازش که نماینده ی موسیقی مقامی شمال خراسان بود به خارج از ایران راه پیدا می کنه تا جایی که در کشورهایی نظیر: پرو، هلند، تونس، ترکیه، بلژیک، انگلستان، سوییس، کلمبیا، اکوادور، پاناما، فرانسه و چندین شهر آمریکا به اجرای کنسرت می پردازه. حتی در فستیوال بین المللی موسیقی فولکلور که در لیون فرانسه برگزار شد، بزرگترین و معروفترین نوازنده ها و خواننده های موسیقی فولکلور از سراسر جهان شرکت کردند که نماینده ایران حاجی بود. در آن مراسم به هر شرکت کننده اجازه اجرایی بین پنج الی ده دقیقه داده شده بود که حاجی با دوتار نوازی اعجاب آور خودش و صدایی فرا سویی که پنداری از آن سوی دیوارها و حریم های زمان و مکان و وجودهای نباتی سرچشمه می گرفت بیشتر از نیم ساعت بی وقفه با درخواست مردم و مدیران جشنواره طوفانی عظیم براه انداخت. در همان زمان برنده مقام ستاره جشنواره ی اوینیون فرانسه نیز شد .
او در ایران نیز از سال 69 تا 71 مقام اول جشنواره موسیقی فجر را بدست آورد و از آن زمان به بعد نیز دوازده دوره ی متوالی داور ثابت جشنواره های موسیقی مقامی کشور بود.
سید محمد خاتمی رییس جمهور محبوب دوره ی اصلاحات نیز نشان درجه دو فرهنگ و هنر را به پاس عمری فعالیت هنری تقدیم حاجی نمود .
از حاج قربان نیز آلبومی توسط موسسه ی ماهور با نام بحر طویل در بازار وجود دارد که شامل قطعات تکنوازی و آواز او و دونوازی به همراه پسرش علیرضا سلیمانی است که از شاهکارهای مقام و شاه مقام نوازی او به شمار می رود. همچنین در آلبوم شب، سکوت،کویر با گروه استاد شجریان همکاری داشت. از وی همچنین چندین قطعه ی تصویری شامل دوتار نوازی و آواز و مستندی درباره ی زندگی اش موجود است که می توانید در سایت You tube پیدا کنید و ببینید، البته اگر توانستید از سدّ فیلترش به سلامت عبور کنید .
حاجی عزیز، این پیرمردِ فرتوت و خوش نوا و قریحه که جدا از نوازندگی، کشاورز قابلی نیز بود و پینه های معروف کشاورزی بر دستانش خودنمایی می کرد در سال 1385 دوتارش را، گوشه ای از قلب و روح و روان و عشقش را به علیرضا سپرد و یکسال پس از آن به تاریخ 30 دی ماه 1386 عالم موسیقی و دنیای نام و خاک را بدرود گفت .
روحش شاد ...
***
کمک گرفتم از :
ویکیپدیا برای برخی اطلاعات
یه توصیه ی رفاقتی از ناجورها به همه ی دخترانی که محل سگ به ماها نمی ذارن :
مرسی رضای معمولیِ ناجورِ عزیز
پاسخحذفانرژی گرفتم از مقاله ت