نه (خداحافظ آقای پینوشه)

پابلو لاراین را با فیلمهای Post Mortem و Tony Manero پیشترها شناختم . این بار به دیدن آخرین فیلمش نشستم . باز هم دوران حکومت دیکتاتوری پینوشه در شیلی و این بار موضوع پیدایش کمپین نه به حکومت او . لاراین با تمرکز بر بازه زمانی دوره خفقان پینوشه و دست مایه قرار دادن دوران زمامداری او توانسته فضایی متناسب با بستر روایی فیلمهایش بیابد . او این بار سبک و شیوه ی مستندگونه را برگزیده . فیلمش را با یک دوربین ویدئویی ساخته تا واقع گرایانه تر به نظر برسد . بعبارتی دیگر لاراین به دل واقعه زده . این بار نیز از بازیگران ثابتش استفاده کرده است . او جزء آن دسته از کارگردانانی ست که عموما با یک گروه ثابت بازیگران کار می کنند . او می داند که هربار چگونه بازیگرانش را در جایی بنشاند که ذهنیت ها را به چالش بکشد . او می داند چه می خواهد و چه می کند .