مرگ در ونیز

داستان گوستاو هنرمند و سفر ادیسه وارش به ونیز . جایی که کمال زیبایی را به نظاره می نشیند و سفری درونی آغاز می شود . سفری به گذشته های تاریک و تلخ . گوستاو شیفته ی زیبایی ست اما تلخ و زشت زندگی می کند . زندگی سرشار از سرکوب ها و خودداری ها . او زیبایی را می ستاید و در راهش خود را فدا می کند .

مرگ در ونیز فیلمی از سه گانه ی مشهور ویسکونتی ست . فیلمی که چندان به اصل رمان توماس مان پایبند نمی ماند و به راهی می رود که کارگردان را خوش می آید . گویی ویسکونتی رمان توماس مان را دستمایه ای قرار داده تا ادای دینی به آهنگساز محبوبش گوستاو مالر کند . سراسر فیلم سمفونی سوم و پنجم او را روی قابهای بی نظیر پاسکواله دو سانتیس می شنویم و این آمیختگی موسیقی و تصاویر به حدی می رسد که بعضی وقتها می پنداریم یک اپرا را به مشاهده نشسته ایم . اپرایی که تمامی حرکات و فضا سازی هایش به شدت استیلیزه است و چیدمان فرمی منظم و پالوده ای را نشان مان می دهد .

و اما بازی ها . بازی درک بوگارت در نقش گوستاو حیرت آور است . در همان نماهای ابتدایی فیلم وقتی او سوار بر کشتی به ونیز نزدیک می شود ، اوج بی قراری و چالش ها و خود انگیختگی های ذهنی یک هنرمند را به وضوح در حالات صورتش می بینیم . نمی دانیم او چرا بی قرار است . فقط می دانیم از چیزی رنج می برد . باری را بر دوش حمل می کند که اواسط فیلم به آن پی می بریم و متوجه سنگینی اش می شویم . آن هم به لطف تدوین فوق العاده ی فیلم . اما ما همان ابتدا تقلای گوستاو زیر چنین باری را دیده ایم . حیرت آور است . و بیورن اندرسون در نقش تادزیو . او درست همان تجلی کمال زیبایی و هوشمندی ست . ویسکونتی چه قدر خوب به این مرز پی برده است .......